Naar de begraafplaats

Tegenwoordig wordt de afstand tussen de locatie van de plechtigheid en begraafplaats of crematorium meestal afgelegd met de wagen. De vanzelfsprekendheid om de afstand met een wagen te overbruggen is vaak zo groot dat men niet meer overweegt om te voet te gaan. Ook als het eigenlijk heel gemakkelijk zou kunnen. Ieder in de eigen auto symboliseert het individualistische karakter van onze samenleving. Bovendien speelt ook de factor tijd daarbij een rol.

Tijdens de plechtigheid is iets gemeenschappelijks ontstaan tussen de aanwezigen op basis van ieders verbondenheid met de overledene. Wanneer ieder vervolgens op eigen gelegenheid naar de begraafplaats of het crematorium rijdt, wordt die verbinding verbroken. Wanneer men verzocht wordt achter elkaar aan te rijden, is de kans groter dat die band in stand blijft. Omdat een rouwstoet in het verkeer geen voorrang meer heeft, kan met name bij verkeerslichten en kruispunten de stoet snel onderbroken worden. Om dit probleem enigszins op te vangen worden soms zwarte vlaggetjes of grijze linten uitgereikt om aan de auto’s te bevestigen. In kleinere gemeentes wil de plaatselijke politie nog wel eens assistentie verlenen om een rouwstoet een druk kruispunt over te helpen. In grotere steden is dat lastiger. Daar zijn wekelijks immers zo veel begrafenissen dat de politie er een extra taak bij zou krijgen. In uitzonderlijke gevallen, bijvoorbeeld wanneer er erg veel mensen verwacht worden of wanneer het een speciaal vervoermiddel betreft (koets of te voet), wil de politie eerder assistentie verlenen.

Heel lange tijd was het gangbaar om de overledene vanuit de kerk te voet te begeleiden naar de begraafplaats. 

De vanzelfsprekendheid waarmee men vroeger in de eigen geboorteplaats werd begraven is verdwenen. De keuze voor zowel de plaats van de plechtigheid als voor de begraafplaats of crematorium, is veel meer open dan vroeger. In de praktijk betekent dit dat de afstand tussen beide plaatsen meestal groter is dan vroeger.